GOK Sezam - sezam.sam3.pl

Prawie tysiąc lat temu, świat zachodniej, łacińskiej Europy był prosty. Za następcę Jezusa Chrystusa uważał się Cesarz Rzymski Narodu Niemieckiego. Jak każdy świecki władca tego czasu uważał on biskupów i opatów za swych urzędników, a więc podwładnych których powoływał zgodnie ze swym uznaniem. Trzeba pamiętać, że z urzędami kościelnymi związane były dobra ziemskie należące do korony i przynajmniej z tej perspektywy roszczenia władzy świeckiej wydają się uzasadnione. Dodać też trzeba, że był to czas najgłębszego upadku moralnego duchownych członków kościoła z papiestwem włącznie. Stąd obyczajni cesarze w oczach wiernych mogli uchodzić za lepszych przywódców religijnych aniżeli rozpustne czy wręcz zbrodnicze jednostki na tronie biskupa Rzymu.
Program naprawy kościoła w tym czasie został sformułowany w obrębie benedyktyńskich klasztorów wschodniej Francji. Program na tyle głęboki i radykalny, że można go nazwać rewolucją. Głównym reformatorem kościoła został Hildebrand – zakonnik wywodzący się z tego kręgu, który, już jako papież Grzegorz VII, bezwzględnie wprowadzał swój rewolucyjny program. Głównym elementem naprawy, obok podniesienia moralnego kleru i zakazu handlu urzędami kościelnymi (symonia) było uwolnienia kościoła spod zwierzchnictwa świeckiego.
Antagonistą Grzegorza, broniącym swej pozycji i uprawnień uzyskanych przez przodków był Henryk IV.
Obydwaj byli przyzwoici osobiście, obydwaj byli przekonani o własnej racji, obydwaj mieli dobre argumenty dla ich poparcia i obydwaj skończyli źle.
Czy zatem obydwaj są przykładem stoczenia się idei? Czy ich dobre chęci wybrukowały piekło? Czy realizując jakikolwiek program polityczny można powoływać się na Jezusa z Nazaretu? I wreszcie, co to wszystko obchodzi współczesnego człowieka?

To niecodzienna wakacyjna wyprawa, tania i zapowiadająca garść wrażeń. Wszystko z wygodnego leżaka. Jak tu nie skorzystać?

Projekt Teatr w Małym Mieście dofinansowano ze środków Samorządu Województwa Wielkopolskiego i Fundacji PZU.